Rechts van de tafel staat er ineens een meisje, ik ben aan het schrijven juist over de lichtkinderen. Ik zie haar kleine vingertjes ze houdt de rand van de tafel vast en daarboven een paar prachtige donkere ogen een lief engel gezichtje met lang rood krullend haar. Het licht wat ze uitstraalt laat mij zien wat haar afstemming is, een engelkind. Ik ben verrast dat ze daar ineens staat en vraag haar wat ze komt doen.
Ze verteld me hoe ze is overleden, waar ze vandaan komt en hoe de gezinssituatie was. Als ik later Google dan ben ik verbaasd dat het dorpje in Engeland bestaat wat ze heeft genoemd. Ik had er in iedere geval nog nooit van gehoord. Ik vraag haar wat ik voor haar kan doen, ´in je boek schrijven zodat men begrijpt wat er gebeurt als ouders niets doen met de dingen die zij aangereikt krijgen´. Maar gaat men dit begrijpen? vraag ik aan haar het is heftig en lijkt ook best oordelend. ´Dat is iets wat de mens zelf maar moet zien wat ze hier mee doen´. Ik beloof je dat ik het zal plaatsen in mijn boek zeg ik tegen haar.
Ze blijft bij me staan terwijl ik verder ga met schrijven. Als ik na het avondeten weer terug kom in mijn kamer is ze weg, maar haar energie is nog voelbaar. Ik herlees wat ze heeft verteld en voel het verdriet wat dit verhaal met zich mee brengt. Dan lees ik de andere stukken over de kinderen en besef dan weer wat deze kinderen komen doen op aarde, bijzonder!
Uit mijn boek Engelen en meer en Engelen om je heen!
Geef een reactie